Pakistan’da bir annenin yürek burkan sesi duyuluyordu pazar yerinde… Sesi duyan, sesin geldiği yere baktığında, şaşırıyor, hayretler içinde kalıyordu. Çünkü bu anne, bir annenin normalde yapmayacağı bir şey yapıyordu: Pazarda evladını satıyordu…
“Evladımı satıyorum alan yok mu? Çok akıllı, uslu, efendidir, alan yok mu?”
Onu küçümseyen bakışlara aldırmıyor, kendinden emin, ne yaptığını bilen; bir o kadar üzgün bir tavırla ama karalılıkla tekrarlıyordu, “Alan yok mu?” sorusunu. Kimileri bu kadın delirmiş diye içlerinden geçiriyor, kimileri de bu kadar zalim anne olur mu diye kinleniyorlardı. İçlerinden maddî açıdan zengin bir adam, dayanamayıp yanına yaklaşıp sordu:
“Sen deli misin? İnsan hiç evladını satar mı? Bu civanı niçin satmak istiyorsun, çok mu paraya ihtiyacın var?” Kadın hıçkırıklarını içinde hapsederek ve dimdik bir duruşla:
“Hayır, paraya ihtiyacım yok, lakin Osmanlı’nın paraya ihtiyacı var.” Aldığı cevap karşısında daha da şaşıran adam sorularına bir yenisini ekledi:
“Yani sen Osmanlı için mi satıyorsun, şu masum yavruyu.”
“Evet”
“Peki neden?”
“Çünkü Osmanlı zorda, Osmanlı borçlu, Osmanlı kara günler geçiriyor. Evladımı satıp parayı Halife’ye göndereceğim ve inşallah Osmanlı yıkılmaz. Eğer Osmanlı yıkılırsa ben yıkılırım, evladım yıkılır, annem-babam yıkılır yani Ümmet yıkılır. Zaten bana, evladıma, kardeşlerime bakan Osmanlı değil mi? Namuslarımızı, ırzlarımızı, şeref-haysiyetimizi, topraklarımızı, canımızı daha ötesi dinimizi koruyan, Osmanlı değil mi? O yoksa ben neye yararım. O yoksa bu evlat zaten yoktur.” Aldığı bu ağlatan cevap karşısında anneye hayran kalan adam, bin-bir utançla zor konuşuyordu.
“Al, benim bütün param sana ve senin gibi düşünenlere kurban olsun. Al yavrunu da onun en çok sana ihtiyacı var. Rabbim senin gibi anneleri muttakilerden eder inşallah
