Bir gün bir sahabe, Peygamberimiz Hazreti Muhammed’in (s.a.v) huzuruna gelerek cahiliye devrine ait bir vahsiligi söyle dile getirir
Ya Resulallah! Biz cahiliye devrinde kiz çocuklarimizi diri diri topraga gömerdik.
Benim de bir kiz çocugum vardi. Annesine, “Bunu giydir, dayisina götürecegim” dedim.
(Kadin bunun ne demek oldugunu iyi bilirdi.
Cigerparesi, biricik evladi biraz sonra bir kuyuya atilacak ve orada çirpina çirpina can verecekti.
Ne var ki, kadının böyle bir canavarligin önüne geçme imkâni yoktu. Yapabilecegi tek sey, için için aglayip kanli gözyası dökmekti). Hanimim dedigimi yapti. Çocuk gerçekten dayisina gidecegini zannediyor ve civil civil kosusuyordu.
Çocugun elinden tutup daha önce kazdigim bir kuyunun yanina getirdim. Ona kuyuya bakmasini söyledim.
O tam kuyuya bakayim derken, sirtina bir tekme vurdum ve onu kuyuya yuvarladim.
Fakat her nasilsa, eliyle kuyunun agzina tutundu.
Bir taraftan çirpiniyor, diger taraftan da “Babacigim üzerin toz oldu” deyip elbisemi silmeye çalisiyordu.
Buna ragmen bir tekme daha vurdum ve onu diri diri topraga gömdüm.
Adam bunu anlatırken Sevgili Peygamberimiz ve yanindakiler hiçkira hiçkira agliyorlardi.
Orada oturanlardan birisi “Be adam, Resulullah’i, çok üzdün!” deyince, Efendimiz, adama “Bir daha anlat” dedi.
Adam olayi bir kere daha anlatti.
iki Cihan Günesi Peygamberimizin gözlerinden süzülen yaslar mübarek sakalindan asagiya damla damla akiyordu.
Allah Resulü hadiseyi tekrar ettirmekle sanki sunu anlatmak istiyordu: “iste siz islam’dan önce böyleydiniz.
islam öncesi kömür ve demir gibiydiniz. simdi ise altin ve elmas gibisiniz.
Tekrar tekrar anlattirdim ki, islam’in size kazandirdigi insanligi, güzel özellikleri bir kere daha hatirlayin
