Birgün Rasûlüllah Efendimiz (s.a.v.), Hz. Ali’ye (r.a.) sorar:
“- Yâ Ali! Allah Teâlâ’yı seviyor musun?”
“- Evet yâ Rasûlallah.”
“- O’nun Rasûl’ünü de seviyor musun?”
“- Evet yâ Rasûlallah!”
“- Kızım Fâtıma’yı da seviyor musun?”
“- Evet yâ Rasûlallah!”
“- Peki ya Hasan ve Hüseyin’i seviyor musun?”
“- Evet yâ Rasûlallah!”
Bunun üzerine Rasûl-i Ekrem Efendimiz (s.a.v.):
“- Yâ Ali! Gönül bir tane, sevgi ise dört... Bir kalbe bu kadar sevgi nasıl sığıyor?” buyuruyor.
Hz. Ali (radıyallâhu anh) bu suâle bir türlü cevap veremez.
Düşünceli bir halde evine döner.
Hz. Fâtıma (radıyallâhu anha), Hz. Ali’yi durgun ve düşünceli görünce meraklanır. Ne olduğunu öğrenebilmek için şefkatle:
“- Sizi durgun görüyorum; üzücü bir şey mi oldu?” diye söze girer ve; “Eğer üzüldüğünüz şey, dünya ile ilgili ise kederlenmeye değmez. Âhiret ile ilgili bir husus ise, nedir sizi üzen?” der.
Hz. Ali (radıyallâhu anh) başından geçenleri anlatır. Hz. Fâtıma (radıyallâhu anha), durumu öğrenince gülümser ve;
“- Haydi babamın yanına var ve bu suâli şöyle cevaplandır.” diyerek bâzı açıklamalarda bulunur. Hz. Ali’nin gönlü bu izahlardan hoşnut ve tatmin olur ve hemen Efendimizin (s.a.v.) huzuruna varır:
“- Yâ Rasûlallah! der, insanın sağı-solu, önü-arkası, üstü-altı (cihat-ı sitte: altı yön) diye yönleri vardır. Kalbin de böyle (farklı cihetleri vardır)... Ben Allah’ı aklım ve imânımla, Siz’i ruhum ve imânımla, Fatıma’yı insânî nefsimle, Hasan ve Hüseyin’i de babalığın tabiî îcâbı ile seviyorum.” der.
İki Cihan Güneşi Efendimiz (s.a.v.) bu cevap karşısında tebessüm eder ve:
“- Yâ Ali! Bu sözler ancak nübüvvet ağacının dalından alınmış meyvelerdir.” buyurur.
